Mili Czytelnicy,
rok temu ogłosiłam ukończenie bożonarodzeniowej książki (TUTAJ), której tytuł do dzisiaj pozostawał tajemnicą (choć na stronie Wydawcy już od pewnego czasu można go znaleźć w zapowiedziach… 🙂 ). Książka musiała poczekać, ponieważ, oczywiście, trudno byłoby wydawać gwiazdkową historię, dajmy na to, w maju. Ale oto nadchodzi jesień, a wraz z nią wyczekiwana przeze mnie premiera!
Niniejszym ogłaszam, że moje najnowsze książkowe dziecko, Cacko. Opowieść bożonarodzeniowa (dziecko-cacko 😉 ) ukaże się już w listopadzie, nakładem wydawnictwa Bis. (Rok temu odgadywaliście tytuł, Mama Isi odgadła Cacko, a kilka innych osób podtytuł: Opowieść bożonarodzeniowa – nikt jednak nie odgadł prawidłowo całości. Ale byłyście Panie blisko, tak blisko!).
Urocza dziewczynka natomiast, którą możecie oglądać na załączonym obrazku, to jedna z bohaterek tej opowieści, Jadwinia. Portrecik ów został wyczarowany przez wspaniałą Edytę Danieluk, która stworzyła do Cacka spory zestaw nastrojowych, pełnych ciepła, subtelnych i przemawiających do wyobraźni ilustracji.
W najbliższym czasie pokażę Wam jeszcze kilka z nich.
I oczywiście – jako że machina już się rozpędziła – będę Was informowała na bieżąco o wszystkich nowinkach. 🙂
_
Książka dla czytelników 9+
Nie mogę się doczekać!!! A czy fabuła będzie uniwersalna, jak w „Lapis”, że spodoba się i dorosłym czytelnikom czy raczej skierowana dla młodszej młodzieży? 😉
Mam nadzieję, że książka jest uniwersalna, chociaż oficjalnie dla czytelników 9+ 🙂
Czekam w takim razie z jeszcze większą niecierpliwością 😉😊
Bez specjalnych nadziei zajrzałam tutaj, bo wszędzie cisza i marazm, jak po wybuchu bomby atomowej, a tu jednak życie trwa! I w dodatku odgadłam „cacko”! A w listopadzie pojawi się opowieść bożonarodzeniowa! Czuję się podparta na duchu.
Korzystając z okazji, podzielę się dodającą otuchy uwagą, którą właśnie byłam dostałam: „Kiedy wydaje ci się, ze nie ma już nadziei, pamiętaj o kalmarach, które były w akwarium restauracji na Titanicu.”
Cisza i marazm są tylko pozorne! Pod powierzchnią życie wre, podobnie jak nieustająca praca.
Uwaga o kalmarach rozkoszna – a nadzieja, jak wiadomo, umiera ostatnia 😉
Uściski!
Co racja, to racja. już Wieszcz to przyuważył zaznaczając, że „Nasz naród jak lawa, Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa; Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi(…) No i nie wyziębi, co to, to nie, to się po nas nie pokaże. Bez związku z powyższym: będę
grymaśna i spytam się, dlaczego to Mama nie ilustrowała „Cacka”? Nb. okrutnie mi brak MM i Księgi Gości. Myślałam, że jakoś się z tym pogodzę, ale nic z tych rzeczy.
Wzajemne uściski dla wszystkich
Mama nie ilustrowała, bo:
1. to wydawca decyduje o szacie graficznej
2. Mama konsekwentnie korzysta z życia i wypoczywa, zajmując się sprawami wyłącznie niezobowiązującymi i przyjemnymi. Należy jej się! 🙂
A ilustracje do „Cacka” są urocze i bardzo w duchu opowieści! Wiem, co mówię, bo już wszystkie widziałam.