Czerwiec za pasem: wzywa mnie droga, wzywa mnie przygoda!
Podobnie jak rok temu dołączam do ekipy twórców na walizkach! Już wkrótce pakuję manatki i od 6 do 8 czerwca będę ujeżdżać po dolnośląskich drogach i dróżkach, łączących biblioteki.
Tegoroczna, XVI edycja akcji „Z książką na walizkach” odbywa się pod hasłem „Mistrzowie literatury dzieciom”.
Gdzie będzie można mnie spotkać?
➡️6.06
– Międzybórz – Twardogóra – Oleśnica
➡️7.06
– Legnica – Siedlce (będę tu na festynie! 😀 )
A wsobotę 8.06zapraszamna wielkie święto i finał akcji do Świdnicy, na Rynek!
Start o godzinie 10.00.
Atrakcji będzie co niemiara, między innymi:
– uroczysty bieg czytelników w ciekawych i barwnych przebraniach, – wręczanie nagród uczestnikom rozmaitych konkursów, – rodzinna strefa zabawy (Bractwo Rycerskie! Dmuchańce!),
no i oczywiście i przede wszystkim kiermasz książek, a na kiermaszu, dostępni dla Czytelników, wszyscy Twórcy, biorący udział w tegorocznej edycji „Walizek” (jest ich aż dziesięcioro! – szczegóły na plakacie).
Przybywajcie licznie, czekamy na Was! ❤️
PS Tu możecie zapoznać się z tegorocznym wydaniem okolicznościowej gazety „Walizka”: http://www.wbp.wroc.pl/…/atta…/article/2667/WALIZKA_2019.pdf
Oto audiobook Lekkiej księżniczki i innych baśni George’a MacDonalda w moim przekładzie, prosto z Wydawnictwa „W drodze”! Jeśli więc wolicie posłuchać baśni na dobranoc, niż je czytać – teraz już możecie 🙂
Przy okazji chcę podziękować Czytelnikom, którzy odwiedzili mnie na Warszawskich Targach Książki!
Dziękuję za wszystkie miłe spotkania, za wszystkie miłe słowa, za Waszą obecność, jakże inspirującą 🙂
Mam nadzieję, że za rok spotkamy się znów i że znów będzie Was więcej – ogromnie lubię poznawać Czytelników osobiście!
Deszcz pada, herbatka krzepi, Miedziany listek się szlifuje…
A ponieważ kształty jego nabierają coraz większej wyrazistości, postanowiłam oficjalnie zaprezentować Wam okładkę namalowaną przez Mamę MM.
Na okładce tej – która co prawda w sieci już się pojawiła, ale tu, u mnie, jeszcze ani razu – widać, rzecz jasna, Tereskę, która będzie główną bohaterką książki (premiera – tej jesieni!).
Kto nie wie, kim jest Tereska, może się ją w międzyczasie poznać, sięgając po Złotą gwiazdkę.
Ślę Wam uśmiechy deszczowe i mgliste (ale bynajmniej nie szare, bo zieleń za oknem coraz bardziej soczysta) i wracam do robótki…
Wszystkim Bibliotekarzom życzę więc rzeszy wiernych czytelników, czytających dużo i oddających książki w terminie – a bibliotekom, żeby miały szansę istnieć i stale się rozwijać.
Bez Was, Bibliotekarze i biblioteki, świat byłby niepełny!
Przy okazji tego święta chciałabym Wam wszystkim opowiedzieć o „mojej” bibliotece przy ul. Słowackiego w Poznaniu, czyli o filii nr 20 Biblioteki Raczyńskich i o „mojej” Pani Bibliotekarce.
Miejsce to istnieje do dzisiaj, a wtedy, kiedy mieszkałam kilka domów dalej, stanowiło prawdziwe centrum kulturalne, centrum spotkań i zabaw dla dzieci z okolicy. A była to całkiem spora grupka stałych bywalców!
Konkurs recytatorski „Wiersze o wiośnie” (siedzę pośrodku).
Mama zaprowadziła mnie tam i założyła mi kartę biblioteczną kiedy miałam pięć albo sześć lat. Umiałam już czytać i czytałam dużo, więc choć i w domu książek nie brakowało, to biblioteka z licznymi regałami pełnymi innych, nieznanych mi tytułów wydawała się rajem.
Tam właśnie poznałam Panią Renię, która była osobą pełną ciepła, serdeczności i – co widzę dzisiaj – miała wspaniałe podejście do dzieci. Bardzo się do niej przywiązałam, a ona nauczyła mnie poruszać się po bibiliotece i polecała mi książki, kiedy przychodziłam po coś nowego.
W bibliotece znajdowała się też czytelnia, która, jak już wspomniałam, pełniła funkcję zbliżoną do świetlicy. Popołudniami przychodziłam tam, żeby pobawić się z rówieśnikami, obejrzeć w grupie bajki z rzutnika, poczytać czy przygotować przedstawienie. Bo, tak, przygotowywaliśmy przedstawienia dla rodziców, były też konkursy recytatorskie i inne, a w karnawale, rok w rok, odbywały się w czytelni bale kostiumowe.
Bal karnawałowy. W kostiumie biedronki z bratem-rycerzem.
Część artystyczna (recytacja). Ja – pierwsza z prawej (biedronka bez kapelusza)
Pewnego dnia jednak mama oznajmiła mi, że Pani Renia przeniosła się do innej placówki. Pamiętam, jak bardzo żałowałam, że tak się stało. Pani Renia i biblioteka przy Słowackiego stanowiły dla mnie jedność! Długo nie mogłam przeboleć tej straty.
Po Pani Reni przyszła Pani Jola – i nadal biblioteka z czytelnią działały prężnie, ale nie zapomniałam o Pani Reni i wciąż chciałam ją spotkać. Wiedziałam nawet od mamy, w której bibliotece teraz pracuje – ale było to daleko od domu i zupełnie nie po drodze. Lata mijały, a ja nie odwiedziłam Pani Reni, potem już nawet nie byłam pewna, czy nie zmieniła znów miejsca pracy – a nazwiska jej nie znałam, nie wiedziałabym więc nawet, jak szukać.
Kolejny bal karnawałowy. Ja jako zebra. W tle – Pani Jola.
Część artystyczna. Ja-zebra, druga z lewej. Pierwsza z lewej – koleżanka w przebraniu (signum temporis) Lindy Evans (kto pamięta?).
A potem stałam się dorosła. Wyprowadziłam się z Poznania. I napisałam swoją pierwszą książkę, „Srebrny dzwoneczek”. I zaprosiła mnie filia Biblioteki Raczyńskich przy ulicy Wronieckiej. Była zima, pamiętam, jak szłam ostrożnie przez oblodzony parking uważając, żeby nie połamać się przed spotkaniem z dziećmi 😉 Zdołałam jednak bez szwanku dotrzeć na miejsce, spotkanie w ciasnej, ale przytulnej sali bibliotecznej w sąsiedztwie Starego Rynku przebiegło w miłej atmosferze. A po spotkaniu podeszła do mnie pani Bibliotekarka i spytała, czy przypominam sobie Panią Renię z biblioteki przy Słowackiego. „Oczywiście!” zakrzyknęłam, na co pani Bibliotekarka powiadomiła mnie, że Pani Renia pracuje teraz tutaj, w tej właśnie filii i pamięta mnie, jak byłam małą dziewczynką. I że bardzo chciała być na tym spotkaniu, ale niestety się rozchorowała.
Wyobraźcie sobie mój żal! Po tylu latach miałam szansę odnaleźć Panią Renię! I znów się nie udało!
Mijał rok za rokiem… napisałam kolejne książki – i znów zaprosiła mnie na spotkanie filia Biblioteki Raczyńskich, tym razem przy Al. Marcinkowskiego. Skądś (skąd?) wiedziałam, że Pani Renia pracuje teraz tam. I miałam wielką nadzieję, że nareszcie uda mi się z nią spotkać.
Nadszedł ten dzień. Weszłam do biblioteki. Nie pamiętałam już twarzy pani Reni – kiedy widziałam ją po raz ostatni, miałam sześć lat! Ale jedna z dwóch Pań Bibliotekarek spojrzała na mnie zza długiej lady jakoś tak, że od razu wiedziałam. – Pani Renia? – spytałam, a ona pokiwała głową, uśmiechnięta, i powiedziała: – Nic się pani nie zmieniła!!!
I tak właśnie, z wielkim, ogromnym wzruszeniem, odnalazłam „moją” Panią Renię, która wprowadziła mnie w świat bibliotecznych regałów. I przy tym spotkaniu po latach okazało się, że zapamiętałam ją wtedy, jako sześciolatka, bezbłędnie! Nadal jest niezwykle ciepła, pełna serdeczności – widziałam też, jak garną się do niej dzieci po naszym spotkaniu. Zupełnie tak samo, jak garnęłyśmy się do niej my, dzieci ze Słowackiego, trzydzieści lat wcześniej!
Co więcej mogę dodać? Chyba tylko, że wszystkim, głównie dzieciom – ale i dorosłym – życzę takich Bibliotekarzy: z sercem, z głową, z zaraźliwą pasją.
Spotkałam ich już bardzo wielu na swojej drodze – w miastach, miasteczkach, wsiach. Ich praca jest nie do przecenienia, ich zaangażowanie – często bezcenne. I za to należą im się od wszystkich nas, czytelników – i twórców – nieustające podziękowania.
Trwajcie dla nas na posterunkach, prosimy, drodzy Bibliotekarze! 🙂
A Panią Renię pozdrawiam jak najserdeczniej, z zawsze wdzięczną pamięcią 🙂
PS Miłą Panią Jolę też spotkałam jakiś czas temu, po wielu latach, w jeszcze innej filii, przy podobnej okazji. I pozdrawiam ją również, jeśli przypadkiem to czyta 🙂
PS2 Opowieść ta ma jeszcze epilog.
W 2010 roku, po napisaniu „Srebrnego dzwoneczka”, spotkałam się z dziećmi w „mojej” bibliotece przy Słowackiego. Zarówno biblioteka jak i czytelnia wyglądają już zupełnie inaczej, panie Bibliotekarki też są już zupełnie inne – ale nadal jest tam miło i nadal przychodzi na zajęcia w czytelni dużo dzieci z okolicy 🙂