Kategoria: na marginesie

Kochani Czytelnicy,

może nietaktem będzie wspomnieć, że minęła właśnie 1/2 wakacji, ale z drugiej strony – całkiem długa to była połowa, podobnie jak ta następna, która rozciąga się jeszcze przed Wami, tj. przed tymi z Was, którzy wakacje mają (pamiętam o nieszczęśnikach, którzy pracują w pocie czoła w nieziemskich doprawdy temperaturach; na pociechę powiem, że ja też pracuję…!).

W międzyczasie odwiedziłam góry. Korzystając z cudnej pogody przeszliśmy różne piękne szlaki, dobierając je stosownie do możliwości pewnej pary niedużych wciąż nóg, które dzielnie nam towarzyszyły w wędrówkach 🙂

I jakoś nie odstępowała mnie myśl o Kilianie, bohaterze mojej Rzeki. To naprawdę zabawne (i zagadkowe zarazem), jak można się zżyć z postacią, którą się samemu wymyśliło, zupełnie jakby była prawdziwą osobą. Bardzo go polubiłam, nie wiem nawet, czy nie najbardziej ze wszystkich moich dotychczasowych bohaterów…

Przeżyłam też bliskie spotkanie z kosem, który zupełnie się nie bał i tylko czekał, aż nam spadnie jakiś okruch z kanapek… 😉

Po powrocie zaś spotkałam się z Panią Wydawczynią na rozmowach dotyczących moich książek.

Z rozmów wynikły same dobre rzeczy. Pierwsza wiadomość wydawnicza dotyczy Haczyka, nad którym wciąż pracuję. Muszę przyznać, że z książką tą dzieją się rzeczy niesłychane, mianowicie: troje moich bohaterów upomniało się o czwartego, i to dość niepokornego, w związku z czym cała akcja stanęła na głowie, wzbogaciła się o dodatkowe plany, głębie oraz wymiary. To spowodowało, że musiałam zacząć wszystko zmieniać, a właściwie, mówiąc szczerze, zabrałam się do pracy od nowa, zaczynając pisać zupełnie od początku.(Miła informacja dla Czytelnika Karola i dla pozostałych moli: zanosi się na to, że książka będzie GRUBA!)

Jak nietrudno się domyślić, efektem ubocznym całej tej afery z Czwartą Postacią jest pewien czasowy poślizg. Dlatego też Haczyk ukaże się drukiem dopiero w nowym roku; najprawdopodobniej będzie miał swoją premierę na poznańskich targach Książka dla Dzieci i Młodzieży (czyli pod koniec marca 2016).

Druga wiadomość dotyczy mojej debiutanckiej książki, czyli Srebrnego dzwoneczka. Jak już kiedyś pisałam, jej nakład praktycznie już się wyczerpał, w związku z tym ukaże się kolejne wydanie – hurra! Dodatkowa dobra nowina jest taka, że planowane jest ono przed Gwiazdką – Srebrny dzwoneczek będzie miał większy format i zupełnie nową okładkę, a wewnątrz – większe ilustracje! Nowa okładka (kolejna i już ostateczna jej wersja), namalowana, podobnie jak poprzednia, przez moją mamę, będzie wyglądała tak:

Śliczna, prawda? Bardzo się nią cieszę. Ktoś kiedyś określił w recenzji Srebrny dzwoneczek jako „pastelową” książkę – myślę, że nowa okładka idealnie pasuje do tej „pastelowości”. 🙂

Kończąc tym letnim, bławatkowo-słonecznym akcentem, pozdrawiam Was wszystkich ciepło (och, jak ciepło, powyżej 30 stopni…) i życzę Wam wspaniałej kolejnej 1/2! Odpoczywajcie! Do zobaczenia wkrótce!

Od dwóch dni pogoda zupełnie marcowa – jasne, błękitne niebo, po którym suną drobne obłoczki gnane wiatrem. Bo wiatr też jest marcowy (jak ja lubię wiatr!) – gwałtowne, silne podmuchy, pachnące ziemią i wiosną (choć oczywiście mamy dopiero styczeń, o czym chciałoby się zapomnieć…).

Wczoraj po południu byłam na spacerze – jak było pięknie! Pejzaż, w którym dominowały szarości i beże, i trochę płowych rudości okraszonych gdzieniegdzie zielenią jesiennej trawy i oziminy, domykał szpaler wysokich topól – też szarych, z wyjątkiem wierzchołków, które, oświetlone zachodzącym słońcem, miały kolor różowej landrynki. „O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa!” – miałam ochotę zakrzyknąć za Leopoldem Staffem.

Jaki pusty byłby nasz świat bez drzew. Jak dobrze, że są.
Wiecie, czego najbardziej brakuje mi zimą? Szumu liści.

Tu, gdzie mieszkam, po drugiej stronie ulicy rosną wysokie brzozy. Całą zimę stoją gołe, ale każdej wiosny niespodziewanie przychodzi taki dzień, kiedy zaczynam zauważać szelest ich nowych listków. Przez otwarte okno pracowni – skąd także je widzę – przez uchylone okno w kuchni, w ogrodzie – w każdym miejscu domu mogę słyszeć ten szczególny brzozowy szmer, nawet jeśli wiatru prawie nie ma. I każdego roku tego właśnie dnia, w którym po raz pierwszy zauważam, że brzozy znów szumią, czuję, że wiosna przyszła na dobre i już na pewno się nie cofnie.

Na szum drzew przyjdzie nam jeszcze trochę poczekać, ale z każdym dniem ta miła chwila jest coraz bliżej. Przyjemnie o tym pomyśleć.

***

W marcu minie pięć lat od wydania mojej pierwszej książki. Nie miałam pojęcia jeszcze wtedy, w 2010 roku, że to początek tak ciekawej drogi, na której można spotkać tylu świetnych ludzi. Cieszę się, że jest Was coraz więcej, mili Czytelnicy! Dobrze jest wiedzieć, że Was mam, cieszy mnie, że chcecie poznawać moich bohaterów – także tych, którzy jeszcze nie zdążyli zaistnieć.
W listopadzie wydawca poinformował mnie, że w magazynach wydawnictwa nie ma już „Srebrnego dzwoneczka” – nakład został wyczerpany. Bardzo to miła wiadomość. Gdzieniegdzie jeszcze można kupić ostatnie egzemplarze, jeśli więc ktoś miał taki zamiar, uprzedzam, że „Dzwoneczek” zaraz może zniknąć z księgarnianych półek na czas bliżej nieokreślony.

***

Póki co – zaczynam pracę nad nową książką. Już wymyśliłam sporą jej część, teraz czas na sporządzanie szczegółowych notatek. Wiem już mniej więcej, o czym będzie, wiem, kim będą jej bohaterowie. Na moim biurku leżą dwa grube tomiszcza, które chcę teraz przeczytać, żeby odświeżyć sobie wiadomości z pewnej interesującej dziedziny, nieco przeze mnie zarzuconej… Będzie ona odgrywać ważną rolę w tej nowej książce. W mojej pracy cudowne jest to, że pisząc, trzeba też stale poszerzać własną wiedzę, czasami w zaskakujących dziedzinach – ogromnie mi się to podoba.

Pełna nowych sił zasiadam więc do biurka – trzymajcie kciuki!

***

Spoglądając na wysokie brzozy, sosny i świerki za moim oknem, patrząc w jasne, pełne słońca niebo, ściskam Was wszystkich po raz pierwszy w tym nowym roku i życzę wielu wspaniałych pomysłów i udanych przedsięwzięć – i energii, żeby jej starczyło aż do końca grudnia.

PS Macie swoje ulubione drzewo?

Reprodukcje wykorzystane we wpisie:

Wojciech Jastrzębowski, Drzewa, 1909

René Magritte, Szesnasty września, 1956

Już jutro Wigilia Bożego Narodzenia – życzę Wam wszystkim pięknych, radosnych, rozśpiewanych Świąt. Pamiętajcie, żeby wypatrzyć pierwszą gwiazdkę na niebie i nie zapomnijcie o światełku w dalekiej (choć bliskiej) Stajence.

Wszystkiego dobrego, do zobaczenia w nowym roku!