Plebiscyt Lokomotywa startuje po raz kolejny – a w wagonach mnóstwo książek czeka na czytelnicze głosy.
Z radością donoszę, że wśród nominacji znalazł się także mój przekład Gry o spadek Ellen Raskin (Wydawnictwo Kropka), w dodatku z bardzo pochlebnym uzasadnieniem (dziękuję, drodzy jurorzy!):
Przełożenie na język polski kryminału dla dzieci, którego znaczną część stanowią zagadki językowe, to niełatwe zadanie. Emilia Kiereś poradziła sobie z nim śpiewająco. Grę o spadek czyta się świetnie. Bawią gierki słowne i językowe skojarzenia. Zresztą humor tej powieści odpowiada zarówno dzieciom, jak i ich rodzicom, choć może niekoniecznie śmieją się w tych samych momentach. Dzięki niesamowitej pracy tłumaczki możemy podczas lektury próbować rozwikłać skomplikowaną i wielopoziomową intrygę kryminalną.
Teraz czas na Was, Czytelnicy – zachęcam do udziału w tej zabawie-niezabawie, bo zawsze niezwykle interesującą rzeczą jest się dowiadywać, co najbardziej podoba się właśnie Wam.
Do końca stycznia można oddawać głosy na stronie plebiscytu –TUTAJ.
pięć przekładów: Historia naturalna syren Emily Hawkins (HarperKids), Gra o spadek Ellen Raskin (Kropka) a także Koparka i kaczuszka, Koparka i kwiat oraz Władcy podwórka Josepha Kueflera (Frajda).
Rok pracowity, owocny i obiecujący, kończę go z poczuciem satysfakcji i zadowolenia. Mam nadzieję, że 2023 przyniesie co najmniej równie obfity plon; na razie zapowiada się bardzo interesująco – a jeszcze nawet nie zdążył się zacząć! 🙂
A ponieważ dziś sylwester – to jeszcze na ostatnią chwilę spieszę z życzeniami: niech ten nowy rok będzie dla Was szczęśliwy, zdrowy, pomyślny. Niech przyniesie dużo, dużo dobrego. 🙂
Na Boże Narodzenie życzę Wam miłości. To wystarczy.
Marianne Stokes, Angels Entertaining the Holy Child (1893)
.
Bronisława Ostrowska ŻŁOBEK
Narodził się Jezusek, malutki nagusek. Położono opłatek na biały obrusek. Matka Boska się uśmiecha, Gwiazd różanych cała strzecha – W wonnym sianku na gwiazdach zasypia Jezusek.
A lulajże nam, lulaj, różana nadziejo! Serca wokół płonące złocą się i śmieją. Klęczy wołek i osiołek, W gwiazdach buja się aniołek Gloria! Gloria! Gloria in excelsis Deo!
Pod żłobeczkiem sierp miesiąca od boku do boku Trąca stopą Matka Boża w różanym obłoku, Jak kołyską sierp kołysze Coraz ciszej, coraz ciszej – Pokój ludziom na ziemi! Pokój! Pokój! Pokój!
Ochłonęłam po powrocie z Wrocławskich Targów Dobrych Książek – o rany, co za nieprzebrane tłumy! Trudno było dostać się gdziekolwiek, ale jednocześnie – jak się z tego nie cieszyć? Jest nas, czytelników, tak wielu! Dobrze to zobaczyć na własne oczy od czasu do czasu. 🙂
Chcę podziękować wszystkim, którzy odwiedzili mnie na targach, a więc wszystkim, którym starczyło determinacji, żeby odstać swoje w kolosalnej kolejce do wejścia, a potem przedrzeć się do stoiska Wydawnictwa Frajda (któremu z kolei dziękuję za miłą gościnę! 🙂 ).
Cieszę się, że mogłam się z Wami spotkać, porozmawiać o książkach – moich i nie tylko – i o życiu, wymienić uśmiechy i uściski. Wspaniale było zobaczyć starych znajomych, wspaniale było poznać nowych czytelników – od najstarszych do najmłodszych. Dziękuję za wszystkie miłe słowa, za wszystkie podarunki (jesteście niemożliwi! <3 ), ale przede wszystkim – za obecność właśnie. I za to, że dzięki Wam wiem, dla kogo piszę. I wiem, że warto.
Teraz rodzinny czas pieczenia pierniczków, czas porządków, skupienia, podsumowań i zbierania sił. A od nowego roku wracam do pracy nad rozpoczętą już książką – z nowym zapałem i nową werwą. Obiecuję! 🙂
W sobotę 3.12 od godziny 12.00 będę podpisywała moje przekłady książek Josepha Kueflera na całkiem nowym stoisku – stoiskuWydawnictwa Frajda, numer 28.
Oczywiście z radością złożę podpis także w każdej mojej książce, w której zapragniecie mieć specjalną dedykację – przybywajcie! Data bardzo sprzyjająca – trzy dni przed dniem św. Mikołaja, akurat, żeby zdobyć książkowy prezent!
Na targach będą obecni także inni moi wydawcy, u których będziecie mogli zaopatrzyć się (między innymi) w książki napisane przeze mnie – HarperCollins, Nasza Księgarnia oraz Wydawnictwo Kropka.
„Skąd bierze pani pomysły na swoje książki?” – to jedno z tych pytań, które na spotkaniach autorskich słyszę najczęściej. Kłopotliwa prawda jest taka, że nie znam na nie odpowiedzi.
„Jak myślicie?” – mówię wtedy.
„Z głowy!” – odgadują dzieci.
No właśnie. Pomysły – także te na książki – bierze się przecież z głowy! To się samo narzuca.
Ale co to właściwie znaczy: „z głowy”? Tylko tyle, że w mózgu zachodzi tajemniczy proces, którego efektem jest coś, co nazywamy pomysłem. Ale CO jest początkiem tego procesu? Dlaczego w pewnym momencie mózg zaczyna pracować nad czymś, co nagle się w nim pojawiło? Co jest bodźcem?
Przebłysk. Iskra. Często nagła, często trudna do uchwycenia. Pojawia się i znika, i trzeba zdążyć ją zatrzymać.
To może być zupełny drobiazg. Osoba ujrzana na ulicy. Cień o dziwacznym kształcie. Rozmowa. Dom przy drodze, na który nigdy wcześniej nie zwróciło się uwagi, choć mija się go co dzień. Niespotykana barwa światła, w jakim nagle zobaczy się drzewo w ogrodzie. Stłuczony talerz. Zasłyszana melodia. Gazeta podrzucana wiatrem. Mgła w nocy. Przeczytany wiersz. Sen. COŚ zaczyna we mnie rezonować, domaga się odpowiedzi. Uchwycone w porę, nie daje o sobie zapomnieć – albo po prostu zapada w pamięć i tkwi tam, jak to ziarnko piasku, wokół którego małż buduje swoją perełkę. To COŚ zmusza mnie, żeby obejrzeć je ze wszystkich stron, utoczyć, oszlifować, obudować… obudować opowieścią.
Nie zaczynam od zarysu fabuły. Nie zaczynam od bohatera. Nie zaczynam od tematu. Nie zaczynam od problemu.
Początkiem zawsze jest iskra, wywołana czynnikiem zewnętrznym; zaraz potem w jakimś zakątku wyobraźni (a co to takiego wyobraźnia? – kolejna zagadka) pojawia się obraz, symbol, pojedyncza scena – i działa to dosłownie jak wspomniane ziarnko piasku. Dopiero potem wokół tego rozwija się historia.
Każda z moich książek przyszła do mnie w inny sposób i z innej strony, zupełnie nieprzewidzianej. Za każdym razem iskrę wywołało coś innego. Ale też za każdym razem towarzyszyło temu to samo uczucie: „zrób coś ze mną!”. Musiałam więc działać. I pisałam. I piszę.
Tak jest u mnie. A jak u innych? Ciekawie byłoby wiedzieć.
Dlaczego w ogóle o tym wspominam? Skąd te rozważania o pomysłach?
Chciałabym się z Wami podzielić fotografią, na którą natrafiłam w internecie zupełnym przypadkiem.
Jak niektórzy z Was wiedzą, lubię stare zdjęcia. A to jedno mam zapisane w komputerze już od dobrych kilku lat. Co jakiś czas wracam do niego i patrzę. Bo to jest właśnie TO. To coś, co nie daje mi spokoju. „Ulica Przerwana, Lwów, 1931 rok”. Właściwie nie ma znaczenia ani data, ani miejsce, choć przecież właśnie zaglądamy w przeszłość. Ale nie to jest najważniejsze, tylko nastrój tej fotografii. Dziewczynka wyglądająca zza ogrodzenia, rozmazana, więc w ruchu (czy przed kimś się chowa?). Jest ciepło, pewnie lato, może początek jesieni – dziewczynka ma sandałki i sukienkę z krótkim rękawkiem, a drzewo – zielone liście (wiemy, że zielone, choć zdjęcie jest czarno-białe). Chylący się, prowizoryczny płotek (chyba trwa tu jakiś remont?). Uchylony lufcik (kto go otworzył?). Dojście do bramy, byle jakie, ułożone z kamieni, na których łatwo się potknąć. Wydeptany próg. I sama brama – ciemna, ale ze światłem na końcu. I bez numeru.
Kamienica bez numeru przy ulicy Przerwanej.
Wiem, że gdzieś tu tkwi Pomysł. Mój Pomysł. Stale mam ten obraz w tyle głowy. I wiem, że coś z niego wyrośnie, coś dojrzeje. Powoli zaczynam widzieć niewyraźne kontury.
W minioną sobotę spędziłam niezwykle miłe przedpołudnie na Narodowym Czytaniu Ballad i romansów w Bibliotece Publicznej Gminy Obrzycko. Było wspaniale, pod każdym względem: biblioteka z przepięknym panoramicznym widokiem na nadrzeczny krajobraz, nastrojowa scenografia, ulotna Świtezianka, przemili Goście i Panie Bibliotekarki – i oczywiście same ballady oraz duch Mickiewicza (który co prawda nie objawił się, ale dało się wyraźnie wyczuć jego obecność!).
Jeszcze raz dziękuję za zaproszenie, cieszę się, że mogłam się spotkać z tak miłym czytelniczym gronem przy tak wyjątkowej okazji.
Zapraszam do obejrzenia zdjęć z tego wydarzenia – zamieszczam je wszystkie dzięki uprzejmości pani Beaty Szymkowiak, autorki nastrojowych, pięknych zdjęć, której prace możecie znaleźć także na facebooku – TUTAJ.
Po wspaniałym spotkaniu na Narodowym Czytaniu „Ballad i romansów” w Bibliotece Publicznej Gminy Obrzycko (było naprawdę niezwykle miło i inspirująco!) przybywam do Was, żeby przeczytać balladę.
Zapraszam Was 3 września do Biblioteki Publicznej Gminy Obrzycko na Narodowe Czytanie Ballad i romansów. Będę tam i ja, z odczytem na właściwy temat. 🙂
Gorąco zachęcam – przybywajcie, pogrążmy się razem w najbardziej romantycznej z lektur!
Dziś przyszła! (Przypłynęła…? 😉 ) Nowa! Śliczna! Z okładką Moniki Pollak.
W księgarniach od najbliższej środy, 13.07.
Niebawem też będziecie mogli obejrzeć, a bardziej nawet: posłuchać filmiku, na którym czytam pierwszy rozdział Kwadransa. Na razie: zapowiedź w postaci stopklatki! 😉
